Σημαίες, τυμπανοκρουσίες, μεγάφωνα. Κρίση, αδικία, αγανάκτηση. Η πλατεία γίνεται αρένα. Στο βάθος, τα θηρία ξυπνούν και βρυχώνται. Αυτό το Μάη η Αθήνα νοσταλγεί τους Δεκέμβρηδες. Αυτό το Μάη, η άνοιξη δεν λέει να ανοίξει.

Ο Πέτρος αναζητά τη Σοφία μέσα σε πρόσωπα νεκρών αγαπημένων γυναικών, σε μια ιστορία αγάπης, σε μάτια γάτων, ασημένια πτηνά, παλιά σπιρτόκουτα. Η Σοφία ονειρεύεται τον Πέτρο μα την βαραίνουν οι ενοχές, η έρημη πόλη, ο θεριστής και μια αράχνη κουτσή που την έπεισε ότι δεν είναι τώρα καιρός για έρωτες. Γύρω τους, μια δέσμη άνθρωποι, φίλοι κι εχθροί, εναγωνίως κυνηγούν τη χίμαιρά τους, ίδια για όλους κι ανόμοια, ψάχνοντας μέσα της το χρόνο που χάθηκε ή τον εαυτό που χάθηκε - και που ίσως να \'ναι το ίδιο πράγμα.

Πώς ανθίζουν οι πληγές; Πώς καταργείται ο θάνατος; Πώς γράφεται μια ιστορία αγάπης την ώρα του πιο μεγάλου μακελειού;

Ένα μυθιστόρημα για την αγωνία μιας γενιάς να μείνει ζωντανή μες στη μιζέρια, μια ιστορία για τον επικίνδυνο ρεαλισμό της ζωής ενάντια στον ασφαλή ρομαντισμό του θανάτου ή για την αλήτικη αυθάδεια της γάτας ενάντια στο νικηφόρο βρυχηθμό του λιονταριού.